CUT
อีกฝ่ายกระชากร่างของซอนโฮให้ลุกขึ้นยืนแล้วเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงใหญ่
ซอนโฮสะอึกสะอื้นจนร่างบางนั้นสั่นเท่ามือเรียวปัดป้องพี่ชายที่ตนคิดมาตลอดว่าเป็นพี่ชายที่แสนดีอย่างไม่ต้องการให้เรื่องเลวร้ายนี้ต้องเกิดขึ้นกับตน
ซอนโฮพยายามดิ้นอย่างสุดแรงที่จะทำได้ในตอนนี้
แต่ควานลินดึงข้อเท้าของซอนโฮเพียงแค่กระทุกเบาๆร่างทั้งร่างของซอนโฮที่ทำท่าทางจะถอยหนีก็ไหลลงมาตามแรง
ควานลินใช้ร่างแกร่งคร่อมทาบทับไปทั้งลำตัวทิ้งให้ขาเรียวดิ้นทุรนทุรายตะเกียดตะกายหาอิสระ
แต่มันก็เป็นได้แค่เพียงความฝัน
เมื่อปากหยักจู่โจมเข้าควบคุมเรียวปากบาง ทำให้ซอนโฮเกร็งตัวสะดุ้งรับอย่างไม่เคยได้สัมผัสวาบหวามเช่นนี้ร่างสูงเบียดต้านให้แผงอกโน้มประชิดติดกัน
บังคับให้ซอนโฮหยุดดิ้นไปชั่วขณะ
ลิ้นร้อนไล่เล็มควานหาความหมอหวานในโพรงปากเล็กอย่างเอาแต่ใจ
กดกัดริมฝีปากและลิ้นเล็กที่ไม่ยอมเล่นสนุกไปกับเขา ทำให้ซอนโฮครางร้องในลำคอทั้งที่ปากของอีกฝ่ายยังประกบอยู่
ควานลินคลอเคลียอยู่เช่นนั้นจนซอนโฮรับไม่ไหว
ร่างบางพยายามหันหน้าหนีจนปากของทั้งคู่หลุดออกจากกันได้สำเร็จ คราบน้ำลายที่อีกฝ่ายรุกล้ำเรียวปาก
เลอะเปอะเปื้อนขอบปากเป็นวงกลมก่อนจะหยดย้อยออกมาข้างมุมปากอย่างน่าสมเพช
ซอนโฮหอบหายใจถี่รัว
เขาทั้งกลัวและตกใจ...พี่ควานลินที่แสนดีคนที่คุณท่านเคยเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆหายไปไหนแล้ว
ในขณะที่ร่างบางกำลังตัดพ้อในความคิดของตัวอยู่นั้น
ควานลินก็ไม่ยอมให้เวลาที่ล่วงเลยต้องเสียไปมากกว่านี้
มือหยาบถกรั้งชายเสื้อยืดสีครีม แค่เพียงชั่ววิที่ซอนโฮก็ไม่สามารถต้านทานไว้ได้
แต่หลังจากนั้นก็ถูกฉีกขาดออกมาสมใจอีกคน
ตาคมมองมือเรียวที่ยกขึ้นพยายามจะปกปิดเพื่อบดบังร่างกายตัวเอง
ควานลินอดที่จะชื่นชมไม่ได้ที่ร่างกายน้องชายกำมะลอจะมีเสน่ห์ดึงดูดเขาเหลือเกิน
ซอนโฮออกแรงปัดป้องควานลินอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้
เมื่ออีกฝ่ายเริ่มลงแรงกดหนักๆที่กำลังซกไซร้เข้าที่ซอกคอขาวเนียน
“อ๊ะ..ยะ..อย่า..อึก...”
ซอนโฮร้องห้ามเสียงหลงเมื่อควานลินขบเม้นเนื้อเนียน
ทำให้เกิดรอยและออกแรงกัดหนักๆจนเป็นห่อเลือด
ก่อนจะดูดดุนแสดงความเป็นเจ้าของทับลงไป ลากผ่านเรียวคางให้ริมฝีปากหยักเปอะเลอะคราบน้ำตาที่ข้างแก้มของคนใต้ร่างอย่างซอนโฮ
ปากหยักหยุดขบเม้นที่ใบหูลงลิ้นไล่เลียตั้งแต่ใบหูลงมาอย่างคนที่หื่นกระหาย
ก่อนจะดูดคบเม้มยอดอกสีชมพูที่ตอนนี้แข็งเป็นไตสู้กับปาก
ซอนโฮบิดเร้าร่างกายรับเมื่อควานลินจงใจใช้มือหยาบหมุนวนที่ยอดอกอีกข้าง ทำให้อกบางแอ่นสะท้านรับปากหยักอย่างเอาแต่ใจ
ซอนโฮกำลังเกลียด...เกลียดร่างกายของตัวเองที่มันไม่อาจฟังเสียงห้ามในหัวใจของเขา
“อ๊ะ..พะ..อึก..พี่ควานลิน...ยะ..อย่าครับ”
เสียงเล็กครางร้องทั้งที่ยังแอ่นรับสัมผัสอยู่แบบนี้
และอยู่ๆซอนโฮก็ต้องตกใจเมื่อควานลินไล่วนเรียวนิ้วอยู่ที่ขอบกางเกงของเขาและเมื่อซอนโฮดิ้นขัดขืนทำท่าว่าจะไม่ยอมควานลินก็ขบกัดยอดอกเพื่อเป็นการบีบบังคับแล้วมันก็ได้ผลดีทีเดียวเมื่อซอนโฮไม่อาจบังคับร่างกายของตัวเองให้เป็นอย่างที่ใจคิดได้
เมื่อซอนโฮไม่อาจครองตนเหนือความเจ็บปวดที่ควานลินมอบให้ เพียงไม่นานร่างทั้งร่างเล็กก็เปลือยเปล่าเผยให้เห็นแกนกายเล็กที่ชูชันเชื้อเชิญมือหยาบของควานลินให้เอื้อมสัมผัสอย่างอยากรู้
“อ๊ะ...พี่..อึก..พี่ควานลิน..ซะ..ซอน..โฮ..ขอ..นะครับ...อย่า..อ๊ะ..อื้ออออ...” เสียงเล็กพูดในขณะที่ตัวเองพยายามจะตั้งสติ
เรียวหน้าหวานส่ายปฏิเสธสวนทางกับความต้องการทำให้ควานลินแกล้งกอบกุมเปลี่ยนเสียงผลักไสให้เป็นเสียงครางรัญจวนแทนที่
มือหยาบรูดรั้งรุนแรงจนร่างบางครางร้องไม่เป็นภาษา
ตาหวานที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเงนมองเรียวหน้าคม
เงยมองเจ้าของแววตาเคียดแค้นนั้นอย่างอ้อนวอนหวังให้ควานลินยอมหยุดและปล่อยเขาไป แต่ไม่หรอกอะไรที่ซอนโฮกำลังคิดอยากจะให้เป็นมันจะไม่เกิดขึ้นจริงเพราะมือหยาบทำสวนทางกลับกันควานลินรูดรั้งแรงๆบีบเม้นส่วนปลายจนในที่สุดซอนโฮก็ต้องกระตุกเกร็งปลดปล่อยความต้องการที่น่าอับอายออกมา
“อ๊ะ...อึก..อือออ...”
ซอนโฮหอบหายใจกระตุกเกร็งอย่างเหนื่อยหอบก่อนที่จะเงยมองควานลินพลาให้น้ำตาเอ่อล้นอีกครั้ง
“ฮึอ..ฮืออออ...พี่ควานลิน..ปล่อยซอนโฮ..ปะ..ไปเถอะครับ..ฮึกซอนโฮของโทษ...ฮึก” เรียวขาที่ไร้เรียวแรงกระเถิบถอยหนีอย่างคนที่ไม่มีทางสู้ ถอยหนีควานลินที่กำลังจับกุมหัวเข็มขัดเหล็กที่กำลังถอดร่นกางเกงออกจากกาย ซอนโฮถอยหนีควานลินที่กำลังจะพรากความบริสุทธิ์ของเขาไป
“จะไปไหนมานี่!!!”
ควานลินจิกกลุ่มผมให้ซอนโฮกุมมือหยาบทับไว้อย่างขอให้ควานลินปล่อยเขาไปร่างบางยอมคลานตามแรงดึงก่อนที่ควานลินจะพลักให้ร่างบางนอนราบไปกับเตียงเพราะตอนนี้ช่วงบนมันไม่น่าสนใจเท่าช่วงล่างอีกแล้ว
มือหยาบกอบกุมแกนกายของตัวเองรูดรั้งในขณะที่ตาคมยังสบเข้ากับตาบวมช้ำ
ควานลินยกยิ้มอย่างเลือดเย็นก่อนจะกดจ่อแกนกายเข้าที่ช่องทางรัก
ทำให้ร่างบางสะท้านรับอย่างไม่พร้อม มือหยาบบีมเกร็งจับขาแยกออกจากกันให้ซอนโฮยอมให้เขาได้แทรกตัวเข้าไป
“อ๊าอาาาา..พะ..พี่ควานลิน..ซะ..ซอนโฮเจ็บครับ...อย่า..ยะ..อย่าเข้ามา..เอาออกไป...อื้ออ...”
ร่างบางครางรับอย่างทรมานเมื่อไม่มีการเปิดทางใดๆนิ้วเท้าจิกเกร็งกับผ้าปูที่นอนเช่นเดียวกับฝ่ามือที่ขยุ่มผ้าปูที่นอนเอาไว้จนเกิดรอยยับเรียวปากเม้มเข้าหากันอย่างสะกดกลั้นไม่ยอมปล่อยเสียงที่น่าสมเพชออกมาแต่อยากเหลือเกินเพาะทุกครั้งที่ควานลินขยับกายเข้าออกร่างทั้งร่างก็สะท้านรับอย่างทรมาน
เจ็บแสบราวกับไฟมอดไหม้อยู่ในตัว บอบช้ำทุกอย่างไม่เหลืออะไรอีกต่อไปแล้ว
ผิดกับความลินที่สาดแรงรักอย่างหลงใหล
ความโกรธเกลียดเมื่อก่อนหน้านี้ถูกแสดงออกมาผ่านความใคร่และไม่สนใจว่าซอนโฮจะเป็นอย่างไร
ไม่สนใจเสียงครางที่คอยร้องบอกให้หยุดกับสนใจแต่ตัวเอง
“อือ..อ๊ะ...อ่าาาา..พี่ควานลินซอนโฮเจ็บครับ
อะ...โอ๊ยย..เจ็บ..พี่ควานลินพอ..พออออ......”
ซอนโฮยิ่งปฏิเสธมากเท่าไรควานลินก็ยิ่งถาโถมเข้ามาในตัวหนักและรุนแรงขึ้นเลื่อยๆจนในที่สุดก็มิดกายแกร่ง
มันถูกเลือดสีแดงสดช่วยทำให้เคลื่อนไหวได้สะดวกและเมื่อควานลินกดเข้าไปจนสุดเรียวปากก็เม้มเข้าหากันครางตำออกมาอย่างสุขสม
ซอนโฮจิกต้นแขนแกร่งเอาไว้ปล่อยร่างไปตามแรงส่งของอีกคนจนหัวสั่นหัวคลอน
เสียงครางระงมเปล่งออกมาทุกห้วงเวลาที่เก็บกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ควานลินสาดส่งใส่แรงอารมณ์อย่างพอใจไม่สนว่าร่างบางในตอนนี้ที่มีใบหน้าซีดเซียวจนน่ากลัว
“อ๊ะ..พี่ควานลิน..อึกก..ซะ..ซอนโฮ..อึก..พี่ควานลินไม่..ไม่ไหวแล้ว..เจ็บ..อ๊ะ..”
ร่างบางหายใจรวยรินในขณะที่ควานลินไม่สนใจและส่งแรงเข้ามามากกว่าเดิมทำให้ซอนโฮบิดเร้าเมื่อควานลินกดโดนจุดกระสั่นและอีกสองสามทีหลังจากนั้นควานลินก็ปลดปล่อยออกมาน้ำรักหลั่งเข้าไปในช่องทางตอดรัดให้ซอนโฮรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ไหลเข้ามาในตัว
ควานลินค้างแกนกายไว้อย่างนั้นครางอย่างสุขสมก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากและโน้มลงไปกระซิบที่ข้างหูให้ซอนโฮที่เกือบหลับไปแล้วเพราะความอ่อนเพลียต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“อย่าพึ่งหลับสิ...มันยังไม่จบหรอก!”
ควานลินไม่รอช้าเคลื่อนย้ายลงมาจากเตียงและทันทีที่ขาเรียวแตะเข้ากับพื้นพรมก็สั่นเท่าจนยืนไม่อยู่ควานลินจับซอนโฮให้หันหน้าเข้าหาผนังห้องมือหยาบดึงจับมือเรียวให้ยกท้าวผนังห้องเอาไว้
ก่อนจะยกขาเรียวขึ้นขางหนึ่งสะได้สอดแทงร้อนที่พึ่งถอดถอนออกมาได้ไม่นานกลับเข้าไปอีกครั้ง
“อ๊ะ...อืออ..อื้มมม....”
เพียงแค่เริ่มขยับขาเรียวก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่ซอนโฮจะล้มลงไปกองกับพื้นแต่ควานลินไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น
เมื่อมือหยาบโอบประครองรั้งสะโพรกบางไว้ได้ทัน
ควานลินกระแทกแรงใส่ร่างบางอย่างไม่หยุดยั้งไม่สนใจว่าการรูดรั้งเข้าออกจะทำให้เลือดสีแดงสดไหลลงข้างหว่างขาเรียวเป็นทางยาวซอนโฮกัดฟันอดทนอย่างถึงที่สุดแต่ไม่นานเขาก็สลบไปในที่สุด
ร่างสูงก็ไม่สนใจอยู่ดีสาดเข้าไปซ้ำๆควานลินกดย้ำจุดกระสั่นก่อนที่เขาจะถึงปลายทาง ร่างสูงหลั่งน้ำรักเข้าไปในช่องทางรักก่อนจะกดแช่เอาไว้ก่อนจะถอดถอนออกมาเมื่อเขาพอใจมือหยายก็ไร้ซึ้งการเกาะกุมเหมือนก่อนหน้านี้แล้วไม่มีการช่วยพยุงเมื่อร่างบางตรงหน้าไร้ความหมาย
ร่างบางนอนฟุบพื้นพรมโดยควานลินยืนมองผลงานของตัวเองอย่างภูมิใจก่อนจะคว้าเอาเสื้อคลุมสีขาวมาใส่
ริมฝีปากเหยียดยิ้มก่อนจะเดินจากไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น